The last part of our WA Trip

Zondag (22-9) morgen hadden we nog gezellig met z’n vijven ontbijt en namen we daarna afscheid van Max en Jacob. Hun zette hun route voort naar Perth omdat Jacob over 3 dagen in het vliegtuig moest zitten. Eva, Mal en ik hadden nog 5 dagen voordat we in Perth moesten zijn. Uhm, ik in Perth moest zijn om mijn passpoort te vernieuwen.
Nadat we het witte busje uitgezwaaid hadden reden we de andere kant op terug naar het dorpje Denham. Hier wandelde we door het dorpje heen, het was een leuk, klein vissersdorpje. We wandelende een stuk over het strand en bewonderde de mooie bootjes die aan anker in het water lagen.
In het informatie centrum neusden we wat rond, het ging over in een klein museum wat informatie gaf over Denham en het World Heritage Area Shark Bay.
Shark Bay is een van de vier plaatsen ter wereld die voldoen aan alle vier de eisen om een World Heritage Area status te krijgen. De andere 2 plaatsen zijn; het Great Barrier Reef en the Grand Canyon. Er zijn ontzettend veel World Heritage Area’s op de wereld, maar alleen die voldoen dan alleen aan een of meer van de eisen. 2 van de 3 plaatsen kan ik afvinken ;)
Ook ontdekte ik hier dat Shark Bay in 1616 als eerste ontdekt is door een Nederlandse schipper genaamd Dirk Hartog. Best cool dat dit prachtige stukje Australië ontdekt is door een Hollander :)
Er is een eiland vlak voor de kust hier dat naar hem vernoemd is; Dirt Hartog Island.

Terug in de auto reden we naar een vers water station, dit was net buiten Denham en hier kon je je voorraad met water aanvullen. Je moest 0,20$ betalen voor 1 liter water. We vulde hier onze 15liter tank en onze kleine flesjes, heerlijk weer vers water! En ideaal zo’n automaat met water, moeten ze overal doen!
We verlieten Denham laat in de morgen en reden naar Eagle Bluff wat een 100 meter wandelroute was met een prachtig uitzicht over de oceaan met een prachtig eiland en ondiepe kleur verschillen in het water.
30 kilometer verder zuid oost van Denham maakte we een stop bij Shell Beach. Dit gehele strand bestaat uit biljoenen kleine cockle schelpjes op sommige plaatsen wel 8 meter diep over een uitgestrekte lengte van 120 kilometer. Zeer bijzonder, het gaf een erg reine indruk.
Onze laatste stop in Shark Bay World Heritage Area was Hamelin Pool, 90 km zuid oost van Denham, om naar de stromatolites te kijken. Voordat we in het informatie centrum geweest waren had ik geen flauw idee wat stromatolites zijn, gelukkig vonden we daar wat informatie erover. En langs het wandelplatform over de stromatolites stonden ook erg leuke en informatieve bordjes.
Stromatolites is de oudste en simpelste levensvorm op de aarde, ze bestaan sinds 3,5 biljoen jaar! Toen de eerste stromatolites begonnen te groeien lieten ze meer en meer zuurstof ontsnappen in de open atmosfeer. Wat het schare zuurstof gehalte naar boven bracht tot 20%. Dit opende de evolutie voor lucht ademende wezens op aarde! De stromatolites domineerde de aarde voor meer dan 2 biljoen jaar waarin ze vooral de lucht verrijkte met zuurstof. En zo ons de kans gaven om te evolueren!
De stromatolites in Hamelin Pool zijn 2000 jaar oud en groeien 0,3mm per jaar. Ze zien eruit als rotsen en bestaan uit eencellige organismen; de blauw/groen algen.
Er is buiten hier in Shark Bay nog een andere plek ter wereld waar deze stromatolites nog leven en dat is op de Bahama’s.
Op het eerste gezicht zijn het gewoon een hoop rotsen in het water, maar als je de informatie erbij hebt is het toch erg interessant, vreemd en bijzonder.

We verlieten het Shark Bay World Heritage Area achter ons en reden richting Kalbarri. Het was al wat later op de middag en we besloten naar de rust plek langs de weg te rijden en daar te overnachten. Helaas ontdekten we dat deze gesloten was toen we er aan kwamen, stom! Wat nu? We reden door in de hoop dat we voor Kalbarri nog een gewone parkeer plaats tegenkwamen waar we konden overnachten. Wat gelukkig wel het geval was, het was redelijk dicht bij de weg maar het werd onderbroken door een heuvel met begroeiing. Onze eerste nacht als drie meiden weer alleen! We besloten een film te kijken, nu we niet meer 2 maffe bij ons hadden ;)
We keken ‘Grandma’s Boy’, maffe film, dus een redelijk goeie vervanging. Er stond erg veel wind die nacht en het zag eruit alsof het zou gaan regenen, dus Eva besloot om in de auto te slapen aangezien haar tent niet waterdicht is. Gelukkig voel ik me prima thuis in mijn fantastische swag die perfect water en wind dicht is!

Maandag morgen (23-9) regende het toen ik wakker werd :( gelukkig lag ik warm en droog en had ik dan ook geen haast om eruit te komen, met mijn boek vermaakte ik me prima totdat het droog was en ik toch maar opstond. Eva was blij dat ze in de auto geslapen had.
Nadat we onze auto weer vol geladen hadden vervolgde we onze weg naar Kalbarri. Zodra we daar waren werden we verwelkomt door een bord ‘Kalbarri You’ll love it!”
Het Kalbarri National Park schijnt erg mooi te zijn, helaas moesten wij dit missen omdat het gesloten was wegens weg werkzaamheden. Dit was best een beetje balen, want ook Mal zei dat het prachtig was. Gelukkig wisten we dit al toen we Broome verlieten doordat een stel ons dat verteld had, waardoor we een paar dagen extra hadden om in Exmouth, Coral bay en Shark bay te blijven!
Kalbarri zelf was een leuk, klein dorpje waar we wat rond wandelde, nu dat het droog was moesten we er even van profiteren aangezien de lucht er nog steeds er dreigend uitzag.
Nadat we het dorpje en het strand bewonderd hadden kregen we trek en trakteerde we ons op een lunch in het restaurantje. Mal en ik bestelde een broodje met kip, avocado en zon gedroogde tomaatjes (en ja, ook de tomaatjes heb ik opgegeten), het was een erg lekker broodje!
Daarna reden we verder om de uitkijkpunten te gaan bezoeken. Kalbarri heeft een prachtige kustlijn van 13 kilometer met mega klifwanden. De eerste was Red Bluff beach, genaamd door Willem de Vlamingh in 1697 (Nederlands?? Misschien Belgisch?). de zee was erg ruw en het weer was nog steeds storm achtig, dus we namen een kijkje en zaten snel weer terug in de auto. Onze tweede stop langs deze kustlijn was Mushroom rock, dit was een wandeling van 6 kilometer, die we niet wilde doen met dit weer. We reden verder en stopten bij nog een aantal uitkijkpunten als; Pot Alley, Ealge Gorge, Island rock en Natural Bridge. Ze waren allemaal mooi en indrukwekkend, reusachtige klifwanden met wilde golven die ertegenaan sloegen. Door het minder prettige weer namen we overal een kijkje, een foto en reden we weer verder.
Zo verlieten we halverwege de middag het mooie Kalbarri alweer achter ons. En zette we koers naar Pink Lake. Dit meer vonden we in Port Gregory een klein vissersdorpje met een meer genaamd Hutt lagoon a.k.a Pink Lake. We reden al een stuk langs het meer voordat ik in de gaten kreeg dat het een vreemde kleur had, Mal is that pink?? En ja hoor het was echt rose :O
We vonden een parkeerplaats langs het meer en probeerde een ingang door de bosjes te vinden naar het meer. Het was niet een echte ingang wat we vreemd vonden, maar we konden het wel al een beetje zien, redelijk ver weg nog. Terug in de auto probeerde we een betere toegang tot het pink meer te vinden. We reden Port Gregory binnen, reden direct langs het meer, maar vonden niet echt een plek waar we wandel toegang tot het meer kregen, of een bord met informatie…beetje vreemd.
We stopten langs de weg en konden nu van dichtbij zien dat het echt pink was! Jammer van de bewolking want ik denk dat het met zonlicht nog veel pink-er is.
Deze kleur is natuurlijk ontstaan door ‘beta carotene’. Volgens Eva is dit iets wat ook in frisdrank zit. Heel apart om een meer te zien dat op een natuurlijke manier deze kleur heeft gekregen, bijna ongelofelijk!
Vanuit hier reden we naar Northampton waar we de supermarkt bezochten en de tank vulde met wat benzine.
Tussen Northampton en Geraldton vonden we weer een plek om de nacht door te brengen.

De volgende morgen (24-9) werd ik na een nacht weer heerlijk geslapen te hebben uitgerust wakker, ready voor weer een nieuwe dag!
Deze dag brachten we door in Geraldton, een van de grotere steden aan de west kust. Redelijk vroeg in de morgen kwamen we hier aan en bezochten we het informatie centrum wat gehuisd was in een oud ziekenhuis. Hier vroegen we of er ergens een douche was, want deze hadden we na 4 dagen hard nodig!
Er was een publieke douche aan de kust, helaas was dit maar een douche en koste het $4. Mal ging als eerste en Eva liep intussen de backpackers aan de overkant binnen, hier hadden ze 2 douches en vroegen ze $2, dus hier sprongen Eva en ik onder. Beste douche ooit :p
Nadat we ons allemaal weer mens en heerlijk voelde gingen we het dorp/de stad ontdekken. Na lange tijd liepen we weer door een echte winkelstraat. We window shopte een tijdje en liepen tegen lunchtijd een noodle shop binnen en bestelden alle drie Nasi Goreng, wat ongelofelijk lekker was. Aziatisch eten is the best! Begin langzaam wel zin te krijgen in Bali nu ;)
Na deze lekkere en gezellige lunch liepen we nog wat rond, bezochten een supermarkt en vonden de weg terug naar onze auto. Hier bleef Eva terwijl Mal en ik liepen terug het centrum in om gebruikt te maken van de gratis wifi. De accu van mijn laptop geeft me helaas maar een uur de tijd om mijn dingetjes te doen, waarna ik gelukkig wel over kan schakelen naar mijn telefoon.
Zodra we weer up gedate waren met de rest van de wereld liepen we terug richting de auto. Mal voorop en ik blind achter haar aan kletsend met mam op de what’s app :)
Onderweg vond Mal een boekenwinkel en we konden het niet laten om toch even een kijkje te gaan nemen. Gelukkig kon ik mezelf beheersen en liet al de mooie boeken staan. Mal kocht zich een boek genaamd; Defying Gravity Defying Fear. Een waargebeurt verhaal over een Australische vrouw, moeder die gaat basejumpen van de hoogste klif/berg ter wereld. En haar hele plan/training om dit doel te kunnen bereiken. Klinkt interessant.
Terug bij de auto vonden we Eva achter haar laptop. We reorganiseerde de auto waar nodig en gingen opzoek naar een tankstation. Gelukkig werd de benzine steeds goedkoper hoe dichter we bij Perth kwamen. Ook checkten we de bandenspanning hier en vulde we onze water voorraad weer aan voordat we Geraldton achter ons lieten.
We reden verder in zuidelijke richting op zoek naar een slaapplek. Het begon al wat donker te worden en ik begon ook langzaam nerveus te worden, zou er dan toch een avond komen dat we niks kunnen vinden om te slapen?
Plots zag ik aan de andere kant van de weg een zandweg waar verschillende caravans geparkeerd stonden. Ik was er al voorbij, maar keerde om, om te gaan kijken. Het bleek een soort verschuilde rust plek te zijn, er stonden wel 10 auto’s met caravans geparkeerd en er was zelfs een openbare toilet. We vonden een plekje tussen al deze auto’s en zette onze tentjes op. Blij dat we toch weer een plek gevonden hadden genoten we de overgebleven wijn die we nog hadden. We kletsen over de mega leuke dingen die we allemaal gedaan hadden tijdens deze geweldige trip en dat we allemaal wel een beetje droevig waren dat het einde al bijna in zicht was. Ik zou zo omdraaien al ik kon! WA is gorgeous!
En een auto en tent is absoluut de beste manier van reizen :)

Woensdag (25-9) reden we door een aantal kleine dorpjes langs de kust. We reden door Port Denison en namen vanuit daar de Indian Ocean Drive ipv de #1 Highway. Dit is een weg vlak langs de kust die je door alle dorpjes leidt, wat ons een stuk leuker leek dan de snelweg. En er zijn ‘wildflowers’ overal langs de weg te bewonderen in deze tijd van het jaar, wat erg mooi is om tussen door te rijden. Velden vol met gele paardenbloemen of vol met mooie paarse bloempjes en leuke bosjes met roze bloemen langs de weg maken het een plezierige rit.
We bezochten Leeman, Green Head en Jurien Bay. De eerste 2 waren klein en niet heel bijzonder. In Jurien Bay wilde ik heel graag de tour doen om te snorkelen met sealions, maar deze tour ging helaas niet deze hele maand vanwege de ruwe zee :( shit dat was even balen! Maar misschien een beetje beter voor mijn bankrekening ;)
We bezochten het strand in Jurien Bay waar we een stukje over heen wandelde en over de pier liepen in de hoop een zeeleeuw te spotten, maar helaas geen geluk. Er liggen in aantal eilandjes in Jurien Bay Marine Park vlak voor de kust waar deze schattige beestjes waarschijnlijk leven.
We hadden onze lunch en een boek meegenomen en vonden een plekje op het gras in het park naast het strand. Heerlijk in de zon vertoefde we hier de middag.
Het was heerlijk relax en voornamelijk omdat we een beetje tijd wilde rekken voordat we in Perth aankwamen.
Later op de middag hadden we genoeg gelegen en gelezen en reden we door naar Cervantes. Dit dorpje is nog maar 200 kilometer van Perth af, dus we kwamen aardig dichtbij. Gelukkig hadden we weer zon en hoopte we dat we deze mee naar Perth konden nemen.
We reden door Cervantes heen, maar ook dit was niet meer dan een klein dorpje waar mensen heerlijk aan de kust woonde en waar niet meer te vinden was dan wat je als bewoner nodig hebt om te leven.
Zodra we Cervantes uitreden reden we Nambung National Park binnen en reden sneller dan we dachten voorbij de afslag naar de Pinnacles Desert. Dit hadden we de volgende dag op de planning staan dus we hoopte op een slaapplek in de buurt. We reden een stukje verder en vonden een parkeerplaats niet al te ver van de Pinnacles Desert af. Het was nog redelijk licht en we besloten om nog te wachten met het opzetten van onze tenten totdat het wat meer donker werd.
Ik liep wat rond en vond een 4wd trail wat ik graag zou willen rijden, maar helaas niet kan met mijn auto.
Terug bij de auto zaten Eva en Mal rustig een boekje te lezen. Zodra het twilight was zette we onze spulletjes op en besloot Eva om spaghetti te koken. Dit was serieus de eerste avond dat we Mallory’s kookstel uit de auto haalde om te koken!! Is toch ook veel te veel werk :p
De spaghetti smaakte prima met een vreemd sausje, het was pompoen en zoete aardappel, maar het leek op een soort baby papje. Eva is de vreemdste eter die ik ooit ontmoet heb, ten eerste kan ze mega veel eten voor haar kleine lijfje. Ze koopt boodschappen voor een halve week en eet dat in een avond! En ze eet blik soep en dergelijke zo uit het blik, op warmen? Nee joh! Om het nog wat gekker te maken eet ze cup-a-soup poeder uit het zakje…water??? “heb niks beters en moet toch iets eten?!”
Zo blijf je wel lachen met twee maffe meiden op reis, haha!

Donderdag (26-9) reden we in de morgen naar de Pinnacles Desert in Nambung NP. hier moesten we $11 entree betalen en kregen met dit bewijs ook toegang tot Yancep NP.
De Pinnacles Desert heeft een 4 km auto route die we als eerste namen voordat we gingen wandelen. Het was een zeer bijzonder gezicht om door een woestijn te rijden omringd door duizenden ‘limestone’ ‘rotsen’ van zeer klein tot 5 meter hoog.
We wisten alle drie eigenlijk nog niks hierover en het was dan ook met veel vragen rond rijden. Het was wel erg bijzonder…vreemd.
Terug op de parkeerplaats verlieten we de auto en liepen we het informatie centrum binnen om wat meer te leren over deze vreemde pinnacles.
Het aller vreemdste is dat we er niet zo heel veel over kunnen leren omdat ze nog steeds niet precies weten wat het zijn of hoe ze ontstaan zijn!
Sommige denken dat het versteningen zijn van boomstronken nadat het water peil gezakt was. Zo goed kunnen, sommige lijken wel een beetje stronk achtig ;) maar super maf dat ze nu in deze tijd nog steeds niet echt weten wat het is!
Toen we het info centrum gezien hadden maakte we een wandeling in de pinnacles desert. Er is een wandelroute van 1,2 km, maar al snel vonden we geen richting bordjes meer en vonden we onze eigen weg tussen deze vreemde rotsen. We voelde ons serieus in een andere wereld! Zo vreemd!
Na een tijdje zagen we verschillende vormen in de pinnacles, zoals een kudde liggende kamelen! Of een groep glazen melk flessen. LOL

Nadat we genoeg gezien hadden van deze vreemde wereld verlieten we Nambung NP en reden we door naar Lancelin om daar de Sand dunes te zien. We reden Lancelin binnen en wandelen eerst wat door het dorpje en aten lunch. De zand duinen waren erg apart en bijzonder. Het waren grote bergen bestaande uit spier witte zand, alsof het gesneeuwd had!! Je kunt hier zandborden huren en dan van deze zandbergen af ‘surfen’, maar helaas hadden we het weer niet mee en waren we de enige hier op deze witte bergen. Geen stoere zandsurfers om naar te kijken ;)
Onder de indruk van deze witte bergen liepen we er wat rond tot we het koud kregen en vonden de weg terug naar de auto.
We reden nog een stukje verder zuidelijk totdat we de afslag naar Yancep NP maakte om daar gebruik te maken van onze gratis toegang door de Pinnacles Desert.
Het was later op de middag en de grot tours die ze doen was helaas al gesloten, wel konden we nog een kijkje gaan nemen in het Koala sanctuary. Hier vonden we een aantal koala’s hoog in de bomen die lekker lagen te dutten.
Er was een groot meer met eendjes waar we langs liepen toen het weer begon te regenen en we maar weer terug de auto in rende.
We vervolgde onze weg zuidelijk opzoek naar een slaapplek voor onze laatste nacht voordat we in Perth zijn. Helaas was dit lastiger dan we dachten want we reden Wanneroo binnen voordat we het wisten. Dit is een centrum 20 kilometer voor Perth, vrij weinig kans voor ons dus om nog een gratis camp plek te vinden. We zochten in Wanneroo voor wat informatie over de omgeving en of ze campings hadden. Ook hier hadden ze weer een noodle bar en we waren alle drie wel hongerig voor Nasi Goreng, dit bestelde we ons en namen het mee opzoek naar een camping om te slapen. Deze waren redelijk prijzig en Eva wilde dat niet betalen voordat ze in de auto sliep omdat haar tent niet water dicht is.
Na een tijdje was ik het zoeken moe en wilde ik mijn eten niet laten afkoelen dus stopte ik op een parkeerplaats bij een park. Hier zaten we gezellig knus in de auto onze Nasi te eten, die goed smaakte, maar niet zo goed als die we in Geraldton gehad hadden. Can’t wait to go to Bali :)
Inmiddels was het al goed donker geworden, we reden nog een rondje om een plek te zoeken voor de nacht. En we eindigde uiteindelijk langs een ander park waar de parkeerplaats wat uit het licht was en besloten hier te blijven. Allereerst dachten we allemaal in de auto te slapen maar na een tijdje gelezen te hebben vond mijn lichaam me al niet meer leuk en moest ik me uitstrekken. Mal en ik besloten om toch onze tentjes op te zetten en Eva sliep in de auto. Hopelijk worden we niet weggejaagd! Het was een goeie nacht slapen, veel beter dan in de auto geweest zou zijn! Ik had mijn wekker om 6 uur gezet om op tijd weg te kunnen zijn voordat er mensen voorbij zouden komen en onze vreemde straatmensen zouden vinden ; Dit lukte ons niet met al deze fanatieke mensen die joggen en de hond uitlaten ’s morgens vroeg. We pakte onze spullen weer in en hadden onze laatste nacht ook weer zonder problemen door gebracht!
Over de gehele trip sinds we uit Katherine vertrokken waren totdat we in Perth aankwamen heb ik in totaal $77 voor overnachtingen betaald over 7 nachten. Het merendeel van de nachten hebben we vrij kunnen overnachten, geweldig toch?!

…en zo kwamen we dan na prachtige reis van 26 dagen langs de kust van West Australië aan in Perth…