Awesome 4WD Camping weekend!

Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier komt dan mijn verhaal over het 4wd kampeer weekend!
En ja sorry…maar voordat ik er erg in had heeft het weer een behoorlijke lengte gekregen!

Toen ik donderdag na weer een mooie dag op het rif terug kwam in de haven nam ik afscheid van de Falla crew. Nu geloofde ik eigen zelf niet meer dat het de laatste keer zou zijn…daarom zal het dan nu toch wel echt zijn.
Bij JJ’s aangekomen nam ik een heerlijke douche en kreeg ik een telefoontje van Greg dat ze al onderweg waren en rond 9.00uur in Cairns zouden zijn.
Bij JJ’s vertelde ze me dat als we boodschappen nodig hadden er aan moesten denken dat het Goeie vrijdag was en dus waarschijnlijk alle winkels gesloten zouden zijn. Dit bericht gaf ik door aan Greg en die stopte onderweg nog om boodschappen te halen.
Inmiddels was Beth ook weer terug bij JJ’s en maakte ze/we kennis met Greg (Prince Harry, ontmoet via Remote Area Dive Townsville), Dave (David) zijn vriend uit New South Wales en Beth mijn vriendinnetje in JJ’s :) Allemaal hadden we nog niet gegeten en bezochten we de pub om de hoek. Hier bestelde we een drankje en kregen we te horen dat de keuken al naar huis was :(
Na het drankje haalde we een pizza bij de pizzahut tegenover in de straat en liepen we terug naar de pub om daar nog een drankje bij onze pizza te bestellen. Natuurlijk vonden ze dit niet kunnen en wilde ze ons weg sturen (wat ik ook gedaan had!) Maar toen Greg hem vertelde dat hij dan snel even onze drank bestelling die Dave aan het halen was moest cancelen bedacht hij zich, maar we moesten wel in een hoekje gaan zitten :p
Tijdens onze maaltijd probeerde we Beth weer over te halen om mee te gaan, want ze was weer van gedachte veranderd, omdat ze geen camping/slaap spullen had…Greg en Dave hadden reserve spullen bij dus ze kon gewoon mee, maar ze twijfelde erg. Hoewel ze stiekem wel heel erg graag mee wilde…vrouwen…ik begreep niet waarom ze twijfelde…oh ja, ze was bang dat ze ons weekend zou verpesten omdat ze bang is voor insecten en spinnen! Haha, ik beloofde haar te beschermen tegen deze ‘enge’ wezen en zei dat we waarschijnlijk alleen maar lol om haar zouden hebben en dat ze daarmee echt ons weekend niet kon verpesten.!
Toch moest ze er nog een nachtje over slapen….pff
We spraken af om om 7 uur te vertrekken en Beth en ik zouden om 6 uur opstaan en dan zou ze haar keus maken.

Voordat ik het wist ging mijn wekker en was het alweer tijd om op te staan…yeeh…going camping!!
Snel nog een goeie douche nemen, de volgende is waarschijnlijk zondag avond pas weer :p
Terug in de kamer was Beth wakker en wist ze het nog niet…ze besloot een douche te nemen en daarin haar besluit te maken. Buiten kwam ik Greg tegen en laadde we alvast mijn spullen in zijn auto. Voor Dave was het niet zo’n goeie morgen want ze hadden afgelopen nacht zijn auto ‘leeg’ geroofd van waardevolle spullen, laptop, geld, zaklamp en nog een aantal spullen. Het ergste van dit was dat hij waarschijnlijk zijn auto niet afgesloten had…bleek hij zelden te doen :( goed gelovig??! Is niet verstandig in Cairns!! Klein voordeeltje hiervan was dat zijn auto dus niet beschadigd was en we gewoon op weekend konden.
Beth kwam uit de douche met de vraag “wat voor kleren heb jij bij?”
Whoehoe, dus je gaat mee?! “Ja, je denkt toch niet dat ik ’s morgens om 6 uur ga douche als ik niet zou gaan…” Haha lol, dat had ik me nog niet bedacht! Super blij dat ze mee ging pakte ze haar spullen en vertelde ik Greg het nieuws!
In de keuken aten we een boterham met een kop koffie, checkte we allemaal uit bij de receptie en vertelde Beth dat Jan (de nieuwe busdriver) haar dienst zou overnemen.

Een stop bij het tankstation maakte het half 8 toen we aanreden richting Daintree. Bij de mac maakte we nog een stop voor een heerlijke warme kop koffie.
Toen we bij Daintree aankwamen gingen de jongens in het cafe vragen of ‘the CREB’ track open was. Een 4 wd track waarbij we de Daintree river moesten oversteken. Volgens hun was de track gesloten, de vrouw zei dus niet doen en de man zei ‘je kunt altijd gaan kijken hoe hoog de rivier staat’
Dus wat gingen wij doen…kijken hoe hoog de rivier staat natuurlijk!
Langs het bord ‘road closed’ reden we over de onverharde weg naar de rivier. Deze stond behoorlijk hoog en had ook stroming die duidelijk te zien was. De jongens stapte uit de auto om een kijkje te nemen. Via de ‘two way’ (intercom waarmee we met de andere auto konden praten, erg leuk en handig!) sprak Beth, of ze dit serieus aan het overwegen waren, want wij vonden allebei NEE. De jongens kwamen terug en zeiden dat we het gingen doen…What??!!! Grapje…pff
Met een kleine teleurstelling, maar gelukkig toch verstand ;), draaide we ons om en reden naar de Daintree ferry om zo de rivier over te steken. Nu reden we via dezelfde weg naar Cape Tribulation als ik 2 weken geleden gedaan had. Voordat we er erg in hadden waren we het lookout point naar Cape Tribulation voorbij en reden we verder over een onverharde weg die ‘Bloomfield Track’ genaamd was. Het grootste deel van de weg zou met mijn auto ook kunnen, maar doordat het onverhard is erg hobbelig. Met de 4 wheeldrive was het goed te doen. Vrij snel kwamen we in de buurt van het dorpje Wujal Wujal waar we de afslag namen naar de Bloomfield Falls. Vanaf de parkeerplaats was het 500 meter lopen en kwamen we uit bij een spectaculaire waterval! Deze was geweldig en tot nu toe de grootste, aan de hand van de hoeveelheid water, die ik gezien heb!! Je mocht hier niet zwemmen omdat het krokodillen in de Bloomfield rivier leven. We genoten hier een tijdje van het prachtige uitzicht voordat we weer terug naar de auto liepen.
In het Aboriginal dorpje Wujal Wujal wilde we een kijkje nemen in het winkeltje, maar deze was helaas gesloten…ohja, Goeie Vrijdag.
We reden door naar Cooktown en maakte onderweg nog een stop om uit te kijken op Black Mountain NP, wat ook echt zwarte bergen waren. Rond half 4 kwamen we aan in Cooktown, we waren op zoek naar een pub, maar ja op Goeie Vrijdag is er niks open! We reden naar het strand waar Greg en David de vorige keer gekampeerd hadden. Het was hier niet toegestaan om te kamperen en aangezien er nog behoorlijk wat auto’s stonden zouden we moeten wachten totdat die weg waren. We maakte een wandeling over het prachtige strand en zagen vreemde patronen in de zand, wat een beetje op slang achtige vormen leek. Moet nog gaan kijken op internet in de hoop dat ik kan vinden welk diertje dit doet!
Gezellig liep ik met Beth op bloten voeten door het water terwijl Greg en David met andere mensen stonden te praten. Toen we terug bij elkaar kwamen vertelde ze dat er 20 km terug naar het zuiden een mooie kampeer plek was genaamd ‘Archer Point’. Hier was het waarschijnlijk druk vanwege Pasen maar daar konden we wel legaal en gratis onze tentjes opzetten.
Dus stapten we in de auto om een stukje terug te rijden naar Archer Point. Hier stonden inderdaad verschillende mensen te kamperen met caravan en tent. Pasen is hier een behoorlijk grote vakantie. Werkende mensen hebben lang weekend van vrijdag tot en met maandag, veel hebben de hele week vrij, zoals ook de hoge scholen en de basis scholen hebben 2 weken vrij.
Veel mensen gaan dan ook nog even lekker een weekendje weg voor de ‘winter’ komt!
Toch vonden we een mooie plek omringd door palmbomen ipv andere mensen waar beide auto’s konden staan en onze tentjes. En we hadden ook nog een prachtig uitzicht op zee, wat later verdween doordat we de auto’s als windscherm gebruikte omdat het erg hard waaide! Het grote voordeel hiervan voor voornamelijk Beth was dat er geen (weinig) insecten rond vlogen.
Ieder begon met het opzetten van zijn eigen tent, ik was als eerste klaar en was nog steeds erg blij met mijn swag! Super cool dat ik hem nu eigenlijk echt de eerste keer gebruik voor te kamperen. Greg was er ook erg enthousiast over, super handig en snel opgezet. Zijn tent zag er ook erg professioneel uit, zijn matras was alleen iets minder, moest hij opblazen en was 1,5 cm dik. De mijne is 8 cm ofzo :O
Ook Dave had een mooie tent en Beth kreeg de oude tent van Greg met een joga matje om op te slapen! Nadat we allemaal klaar waren legde we een picknick mat in het midden en begonnen we aan het eten. Als eerste zochten we kopjes/bekers en toasten we met een lekkere rode port op tot zover een zeer geslaagd weekend!
We hadden kaas met toastjes erbij en begonnen ondertussen met water koken voor de pasta. Greg had een mini gasflesje met een super cool ‘fornuis/pitje’ (geen idee hoe je zoiets noemt), maar zo hadden we een vuurtje op de gasfles waar we een keteltje met water op konden zetten. Hierin kookte we pasta en voegde we er daarna bolognaise saus, tonijn en kaas aan toe. Met de materialen die we hadden genoten we zo van een zeer geslaagd dinertje! De hemel stond vol met miljoenen sterren en was echt super mooi! Ook vond Greg de ‘Southern Cross’ die alleen aan deze kant van de wereld te zien is!! Cool dat ik deze nu dan toch gezien heb, hier hadden een aantal jongens tijdens een trip naar Pelorus Island het al over en ik had het tot nu toe nog nooit gezien!
Het was een erg gezellige avond die eindigde na 2 flessen port een aantal Tequila shots :p

Beth had nog geen zonsopkomst gezien in Australia en besloten we om 6 uur op te staan zodat we hier op het strand naar konden kijken. Hij kwam links langs het strand achter de rotsen op, maar was zoals gewoonlijk toch weer erg mooi om te zien!
Voor het ontbijt probeerden de jongens de ‘Winch’ van Dave zijn auto te maken. Dit is een systeem voor op de auto waarmee hij zichzelf op kan trekken mocht je ergens vast komen te zitten. Klinkt best handig, maar helaas kregen ze hem niet gemaakt. Ondertussen hadden Beth en ik onze tentjes al opgeruimd en zover een ontbijt klaar gemaakt, wat muesli met banaan en soja melk was. Beth hoefde dit niet (de slechtste vegetariër ooit!), Dave had nog een broodje en was het dus aan mij om dit te proberen. Het smaakte een heel stuk beter dan ik verwacht had! Goed vullend ook! Greg at de rest op, voor hem was dit een dagelijks ontbijt.
Toen we alles ingepakt hadden reden we naar Archer Point uitkijkpunt wat geweldig mooi was! Een fantastisch uitzicht over de zee en de omgeving achter ons! Het mooiste was het zandpaadje hiernaartoe, wat voor mij betekende dat maar een beperkt aantal mensen dit prachtige uitzicht zien!!

Terug in Cooktown maakte we een stop bij de openbare toilet met douche! Daarna reden we naar het tankstation om de tank vol te gooien en vroeg ik de vrouw waar we koffie konden krijgen. Aan de overkant van de straat verkochten ze de beste koffie van Cooktown zei ze, dus daar maakte we onze volgende stop. En de koffie smaakte inderdaad heerlijk!
Inmiddels was het al bijna 10 uur en opende de bottleshop zijn deuren. Hier kochten we wijn omdat ze pas na half 6 ’s avonds port mogen verkopen! Aparte wetgeving…
In het boekje wat ik meegenomen had stond een route langs de kust een stuk naar boven die daarna via Lakefield NP terug naar beneden ging en bij Laura (in de buurt van Cooktown) uitkwam. Dit was een route van 250km en zouden we dus goed moeten kunnen rijden vandaag.
Gister hadden we besloten om naar Lakefield National Park te gaan en nu gooide ik dus weer even de planning om, maar Beth wilde dit ook doen omdat ze dacht dat we anders snel uitgekeken zouden zijn als we alleen naar Lakefield gingen. De jongens vonden het een goed idee en dus gingen we op weg richting Hope Vale, waar we de afslag naar de 4wd track maakte richting Wakooka.
De weg was redelijk beschaafd tot zover vond ik en na een tijdje stopte we om van plaats te wisselen en mochten Beth en ik een stukje proberen! Spannend…begon ik rustig te rijden, Beth reed voorop. Het verschil tussen mijn auto op dit soort wegen en deze 4wd was werelds! In mijn auto stuiter je er bijna uit en in deze merkte je het bijna niet! Het ging erg goed totdat we een heuvel afreden met ribbels in de weg waardoor Beth haar controle verloren was en bijna tegen een boom gereden was! Gelukkig was ze er vlak voor tot stilstand gekomen maar daardoor ging ik ook op de rem en raakte in een slip en natuurlijk ging onze auto recht op die van Beth en Dave af!! Van de rem af en sturend lukte het me om gelukkig langs hun af te rijden en een stukje verder tot stilstand te komen!! Pfff, das ff schrikken, maar gelukkig ‘Thanks God’ met een goede afloop! Dave moest de auto uit hun slipspoor rijden en daarna wisselde Beth weer terug. Ik mocht van Greg nog verder rijden als ik wilde en daar was ik wel blij om. Beter om over de schrik heen te rijden en ervan te leren dacht ik! Hij vertelde me dat die ribbels in de weg door de regen gevormd worden en dat de auto op die stukken zeer weinig grip heeft dus als je op de rem trapt gaat de achterkant schuiven en verlies je de controle, dus beter om langzamer de heuvel over te gaan omdat je nog niet kunt zien wat voor soort weg de afdaling is. Logisch ook om dat langzamer te doen, maar omdat de weg al een hele tijd goed en het zelfde was denk ik dat je er stiekem vanuit gaat dat hij zo blijft, niet doen dus!!
Ondertussen kregen we ook een paar creekjes die we over moesten steken, erg ondiep, niks spannends dus. Na een tijdje wisselde Beth zodat Dave weer reed. Ik wilde hem voorop laten omdat hij sneller is dan ik, maar Greg zei dat ik beter voorop kon rijden omdat hij niet in mij rijd maar ik misschien wel in hem als er wat gebeurt. Makes sense…
Onderweg moest ik afremmen voor wilde koeien met horens die langs de weg liepen. En een stukje verder moesten we afremmen voor prachtige wilde paarden die over de weg liepen! Ook nog sprong er een kangoeroe voor de auto weg toen we hem passeerde! Super vet, ik vond het helemaal geweldig!!
Om het af te sluiten kreeg ik ook nog een mooi Creek met behoorlijke wat water waar ik doorheen moest rijden, vet!! Gelukkig was het wel met een betonnen bodem, de creeks waar je over de kiezelstenen moet oversteken is wat linker, omdat je tussen de kiezel vast kunt komen te zitten.
Nadat ik een behoorlijk stuk gereden had en het super leuk vond wisselden we weer terug zodat Greg het gas kon intrappen! Niet dat ik ‘te’ langzaam reed, maar aangezien het zijn eigen auto is en hij iets meer ervaring heeft toch nog wat harder rijdt.
In gedachten had ik al besloten dat dit hopelijk de eerste keer van nog meer 4wd tripjes is die komen gaan!!
In de middle of nowhere namen we een afslag naar links waarvan we dachten dat deze ons naar Cape Melville zou leiden. Inmiddels was de weg ook een stuk spannender geworden en kwam het aardig in de buurt van de 4wd track die ik in gedachten had dat we zouden gaan rijden. Soms was het erg hobbelig, soms stond het gras zo hoog dat je de pad nauwelijks zag, soms moesten we een creek of een stuk weg over waarvoor de jongens eerst te voet gingen kijken hoe ze dit het beste konden doen! Het was erg gaaf en interessant en ik vermaakte me kostelijk!
Om 2.50uur besloten we als we om 3 uur nog niet bij de kust waren we ons om zouden draaien omdat we het anders nooit zouden halen om de track af te rijden. En natuurlijk waren we nu binnen een paar minuten op het strand, helaas vonden we nergens een bordje of dit inderdaad Cape Melville was. Greg reed met de auto richting het strand en snel stapte ik weer terug in want met de 4wd over het strand was natuurlijk een geweldig idee! In praktijk bleek dit iets minder slim te zijn want de zand was erg los waardoor we niet meer terug konden. Normaal heb je voor 4wd op het strand minder bandenspanning dan wij nu hadden. Dave was al onderweg om zijn auto te halen en ons eruit te trekken toen Greg besloot om verder het strand over te rijden opzoek naar een andere uitgang. We vonden er eentje maar deze leek van mensen te zijn die daar hun auto’s en tenten hadden staan en reden we terug naar onze begin plek waar het ons met enige snelheid nu wel lukte om eruit te rijden!

De zelfde weg terug naar de hoofdtrack ging een stuk sneller, waarschijnlijk omdat we hem nu enigszins ‘kende’ ;) terug op de hoofdweg vervolgde we hem verder naar het noorden op weg naar Wakooka. Een stukje verderop passeerde ons een auto met 3 Aboriginals in, ze stopte en vroegen waar we naartoe gingen. Wakooka zeiden we. Waarop hun vertelde dat dat waarschijnlijk niet ging omdat er spoedig een stuk is wat we volgens hun niet konden oversteken, maar moesten we zelf maar gaan kijken. Ook vertelde ze ons dat we nog niet op de helft waren! Wat ons grote vraagtekens gaf??? Dan was onze afslag dus echt niet Cape Melville! Maar natuurlijk reden we gewoon verder om te kijken hoever we konden komen. Na een aantal minuten kwamen we bij een ravijn aan wat de heren waarschijnlijk bedoelde. Er stond een klein beetje water in maar had een steile helling om erin en eruit te komen. Nadat de jongens waren gaan kijken besloten ze dat we dit met gemak moesten halen. En ze hadden gelijk, het ging perfect! Zo kwamen we onderweg nog meer uitdagingen tegen zoals creeks met steile afdalingen, rotsachtige afdalingen, stukken weg die ingevallen waren waar we omheen moesten rijden en een fantastisch grote crater waar we als een dolle donuts maakte in de slip!! Het was geweldig en een groot feest totdat het steeds natter en modderiger werd en we van Dave via de Two way te horen kregen dat we hem moesten komen halen! We stapte uit de auto om eerst lopend te gaan kijken wat we gingen doen. Hij zat met zijn voor wielen vast in een modderpoel en groef zichzelf alleen maar dieper in als hij gas gaf. Beth zat heel zielig in de auto te kijken omdat ze door de modderpoel moest lopen als ze eruit wilde en besloot dus om veilig in de auto te blijven.
Na de situatie bekeken te hebben reed Greg met zijn auto een andere route om voor de auto van Dave uit te komen en hem met een trekkabel eruit te trekken. Ze duwde boomstronken onder Dave zijn wielen in de hoop hem zo grip te geven. Dit ging prima en vervolgde we onze weg verder totdat het onze beurt was om vast te komen zitten! Via het zelfde systeem trok Dave ons vrij en ging het daarna weer een heel stuk goed. Al begon het inmiddels steeds later te worden en gokte de jongens de weg omdat iedere keer uitstappen om de weg te bekijken veel tijd kostte. Met het resultaat dat Dave snel genoeg weer vast zat.
Inmiddels begonnen Beth en ik enigszins spanning te voelen, hoever moeten we nog? En de weg verder zag er niet heel veel beter uit. Wij trokken Dave weer vrij en gelukkig keken ze nu eerst hoe de weg verder liep voordat we doorreden. Zo gaat het goed zei Greg, als we elkaar iedere keer vrij kunnen trekken. Na de volgende keer vertelde ik hem dat ze nu gelijk stonden en ik vond dat we nu de weg gewoon door moesten kunnen rijden :p
Helaas was dit niet het geval en kwam Dave spoedig weer vast te zitten, na overleg besloten we om de weg terug te rijden. Aangezien we geen idee hadden waar we in hemelsnaam zaten en hoever we nog moesten, de weg vervolgde zich alleen maar natter en slechter, dus het zou er niet beter op worden. No point in verder gaan dus en we draaide ons om. Op het linkste natte stuk kwam Dave weer vast te zitten, ondanks dat hij een andere route nam. Wij trokken hem eruit en hij reed door totdat hij op een droog veilig stuk kwam. Wij hadden een zijstuk in geslagen om hen eruit te laten rijden, in de achteruit om zijn weg te vervolgen waardoor wij nu vast kwamen te zitten in de drassige, modder, grassige grond! Pff…
Dave reed terug om ons eruit te komen trekken wat een grote fout was, want nu begaven we ons in de ‘worst case senario’ We zaten allebei vast!!! En nu….
“Start thinking about camping here, girls” was het enige dat we te horen kregen. Beth en ik voelde ons behoorlijk nutteloos. Ik begon mee te helpen met het zoeken naar boomstronken. We probeerde eerst Dave zijn auto, Beth moest gas geven, de jongens duwde de auto en ik moest proberen de stronk verder onder de band te duwen als er beweging in kwam! We deden allemaal ontzettend ons best, maar helaas lukte het niet. Waarna we met hetzelfde systeem Greg zijn auto probeerde, ook niet :(

Tijd voor overleg; ze besloten om totaal op een auto te focussen en de andere achter te laten als we de eerste vrij kregen. Het was inmiddels al 5 uur geweest en het zou nu vrij snel donker gaan worden.
Beth en ik brachten alle boomstronken van Dave zijn auto naar die van Greg, terwijl hun met hun blote handen de banden zoveel mogelijk uit de modder groeven. Greg liet wat lucht uit zijn banden om zo hopelijk makkelijk grip te krijgen. Ook legde we boomstronken op de modderige plekken waar we eerder gereden hadden en nu weer over moesten als we vrij kwamen. Ik liep de route die ik moest gaan als we vrij kwamen, want ik was de gene die achter het stuur moest kruipen! Het was schat ik zo’n 100 meter rijden voordat ik op een hard stuk weg kwam en tot daar zou ik moeten rijden en niet stoppen onderweg. Uhh…no pressure! Je kunt t zeiden ze, gewoon door rijden…No worries zei ik en kroop achter het stuur. Oke, diepe zucht…adem in, auto in drive en gas erop!
Het leek niet te lukken en ik gaf nog wat gas bij waardoor ik in beweging kwam en los schoot!! Vol zenuwen, schrik en adrenaline probeerde ik gas te blijven geven en de goeie kant op te rijden. Ik was blij dat ik vooraf gekeken had waar ik naartoe moest en achter me hoorde ik de jongens schreeuwen ‘Keep going, keep going’ Dus bleef ik het gas ingedrukt houden en reed ik tot ik op het stuk kwam waarover ik van te voren besloten had dat het veilig was. De auto kwam tot stilstand en ik zette de motor uit. Maakte de deur open en bleef even rustig zitten om frisse lucht te ademen, mijn hele lijf trilde!!
Maar….we waren vrij!!!! Het was ons gelukt!! Een enorme opluchting!!
Ik begon alvast met plaats maken in de auto zodat de spullen van Dave en Beth erbij konden. Toen Greg naar me toe kwam lopen kreeg ik een dikke knuffel omdat ik ons gered had!
Tot mijn schrik hadden ze besloten om toch Dave zijn auto te proberen :O Gelukkig wel door het verlengen van de trekkabel en niet weer terug het modderige in te rijden. Dit ging erg makkelijk en de jongens baalde ervan dat ze dit niet gelijk in het begin al gedaan hadden!
Maar goed we waren nu gelukkig allebei vrij en we hadden er allemaal een hoop van geleerd. Het begon al wat te schemeren en snel begonnen we aan de terug weg. We spraken af om zover te rijden als de jongens zich prettig bij voelde en te stoppen om te kamperen als ze moe werden. We waren nu totaal gefocust op water en zochten iedere keer een andere route als we bij een plas kwamen! Ik was in charge over de two way en moest alle obstakels aan Dave door briefen en zeggen welke route te nemen! Het was een behoorlijk avontuur en ik vond het erg spannend!!
Ondanks ons ‘worst case senario’ vond ik het nog steeds erg leuk :)
Greg vertelde me als het aan hem lag we door zouden rijden totdat we terug in Cooktown waren, dat wilde hij liever dan halverwege stoppen en dan morgen vroeg op moeten om de rest te doen. Zat wat in vond ik, maar beide heren waren al vanaf 10 vanmorgen aan het rijden!
Niet waar zei hij lachend, jij hebt ook een stuk gereden ;) Ik vond het echt knap van hem dat hij nog steeds zo vrolijk en positief kon zijn en vertelde hem dit ook! Zijn reactie hierop was dat het toch geen zin heeft om saggerijnig te zijn, dat maakt het voor ons beide er niet gezelliger op!
Mooie instelling, waarin ik het helemaal met hem eens ben!!

Wel moest ik inmiddels naar de wc en hadden we allemaal nog niks gegeten dus stelde ik voor om dan op z’n minst even te stoppen zodat we iets konden eten. Om wakker te blijven wilde we allemaal niet te veel eten en deden we het voor een koekje en een stuk fruit. Inmiddels was het donker geworden en stonden we langs de auto’s met ons koekje te genieten van de weer geweldig mooie sterrenhemel!
Spoedig vervolgde we de weg naar huis en herkende we punten waardoor we steeds meer het gevoel kregen dichterbij te komen. Stukken die ik herkende omdat ik ze gereden had vertelde ons dat we aardig dichtbij kwamen. Bij de helling zagen we de slipsporen die Beth en ik eerder die dag gemaakt hadden!
En snel genoeg kwamen we op de verharde weg bij Hope Vale uit en moesten we nog 35 km naar Cooktown. Het was ongeveer 9 uur toen we terug in het dorp kwamen en namen we een heerlijke douche in de openbare toilet. Na allemaal opgefrist te zijn reden we naar de pub voor een welverdiend drankje! Aangezien ik mega moe was en niet echt iets gegeten had besloot ik het bij een wijntje te houden. En vond Greg het fijn dat ik naar de camping plek wilde rijden zodat hij nog een biertje kon drinken. Das was wel het minste wat ik kan doen, dacht ik!
Omdat iedereen moe was besloten ze om het bij twee biertjes te houden en reden we naar het strand waar het verboden te kamperen was, nu was er niemand meer daar dus konden we prima onze tentjes opbouwen. Daarna haalde we de picknick deken weer tevoorschijn met toastjes, kaas, salami en de wijn die we gekocht hadden. Allemaal erg blij dat we het uiteindelijk veilig terug gemaakt hadden en toch nog wat te eten hadden, zelfs de wijn smaakte heerlijk! Helaas begon het niet al te veel later te regenen en kropen we onze tentjes in waar we KO in slaap vielen.

Zondagmorgen werden we vroeg wakker van alle auto’s die aan kwamen rijden. Verschillende mensen kwamen hier met hun hond wandelen of vissen, dus was het voor ons tijd om onze slaapspullen op te ruimen. Terug in het centrum stopte we bij het beste cafe van Cooktown om weer een heerlijke coffee te bestellen en als ontbijt namen we er een Australian Pie bij, de mijne gevuld met Steak, Bacon en Cheese, lekker!
Bij het tankstation vulde we de tanks weer aan, vulde we de banden weer op spanning en maakte we de ramen schoon zodat we weer iets konden zien! De auto’s zaten van top tot teen vol met modder.
Helaas was het nu alweer tijd voor onze terug reis omdat ik morgen moest beginnen met werken.
Maar mocht ik ooit de kans krijgen ga ik zeker nog een keer terug! Om helemaal naar the Tip te komen moet je 800 km 4wd track rijden, dus ik schat dat je daar zeker 2 weken voor nodig hebt, wat me erg gaaf lijkt!! Who knows what the future may bring…
De terug weg ging prima op schema. Onderweg maakte we een stop bij een cafe in Cape Tribulation zodat de jongens hun croc burger konden eten! Ik proefde er een klein stukje van maar besloot dat het niet voor mij besteed was. Het was niet vies, maar ook niet zo lekker dat ik het zelf zou bestellen. Ik moet er wel bij vertellen dat mijn idee over krokodil eten iets gewijzigd is nadat ik me heb laten vertellen dat het allemaal boerderij/kweek krokodil is.
Deze keer maakte we wel een stop bij de lookout point op Cape Tribulation en was het prachtig nu de zon scheen! (toen ik hier was begon het als een malle te regenen)
Hoe dichter we bij Cairns kwamen hoe meer ik ging vinden dat het weekend ongelofelijk snel voorbij gegaan was. Maar het was wel een erg gaaf weekend!!
En zoals ik al eerder tegen Greg zei (omdat we door mij zondag terug moesten ipv maandag) als ik met werk op de farm mijn tweede visum kan krijgen heb ik nog een heel jaar extra om dit nog eens te herhalen!!

Terug bij JJ’s was ik blij dat ik nog tijd had voor een douche voordat ik moest vertrekken naar Mareeba. Snel kon ik ook nog even mijn mail en facebook checken en was het daarna tijd om afscheid te nemen. Ik weet niet waarom, maar ik had niet het gevoel dat dit afscheid voor altijd was! Hoewel Beth over 2 weken uit Australia vertrek :( …naar Fiji, New Zeeland en Zuid-Amerika, voordat ze terug naar Wales gaat!
Greg bedankte ik voor dit geweldige weekend en hij wenste me veel plezier bij de boer ;)
Ook denk ik hem nog wel eens te zien, waardoor afscheid nemen iets minder erg is!
Beth was erg blij dat ze toch besloten had om mee te gaan! Vooral ook omdat ze het met Dave meer dan goed kan vinden en hij besloot om zijn week paasvakantie met haar door te brengen in Cainrs!
Na een laatste zwaai en knuffel stapte ik in de auto en ging ik op weg naar mijn volgende avontuur…

Waarover ik jullie snel ga vertellen!

Dikke knuffel
xxx